‘Het was liefde in actie, van twee kanten.’
Ik fiets door de regen. Vlak hiervoor heb ik Tine gemasseerd. Dat doe ik nog maar weinig, masseren.
Voor Tine maak ik een uitzondering.
De zin was blijven hangen…’liefde in actie’. Hij komt uit het Volkskrant interview van Fokke Obbema met Machteld Stakelbeek. Het ging over dichter bij elkaar komen, als het einde en sterven naderen. En over hoe verbinding en loslaten dicht bij elkaar kunnen liggen. Het gaat over Tine. En over mij. En over jou en de ander.
Tine is 92 jaar. Ze heeft haar eigen woning onlangs verlaten en woont nu in een kamer van een zorghotel in de buurt. Haar kinderen hebben haar huis inmiddels leeggehaald. Er was maar weinig belangstelling voor al haar spullen. ‘Mensen hebben alles al’, merkt Tine op. Een grote container deed het meeste werk. Ze kijkt treurig. ‘Loslaten, Tien, loslaten’, verzucht ze. Ze kijk me aan, terwijl ze haar hoofd vasthoudt. ‘Ik moet het loslaten…’.
Haar onderrug doet pijn, vertelt ze. ‘Kun jij daar wat aan doen?’ Ik help haar vanuit haar invalidewagen naar een gewone stoel. Voorovergebogen, ondersteund door kussens en met haar handen onder haar hoofd, masseer ik haar kwetsbaar ogende rug. Na een tijdje voel ik dat haar rug ontspant, zij ontspant en de energie weer gaat stromen. Alsof het leven er weer invloeit …
‘Er ontstond een diepe verbinding, contact op een diep wezenlijk niveau. Aanraking is daarvoor de snelste weg.’ (Volkskrant)
Tine kijkt me stralend aan: ‘Dit was echt heeeeeeeeeel fijn. Het stroomt nu weer helemaal.’ Ik voel me geraakt. ‘Graag gedaan lieve Tine, ik vond het erg fijn om dit voor jou te kunnen doen!’
Liefde in actie. Van twee kanten.